Wij fietsen voor Ghana

Zondag 26 augustus Batalha Casa Ceedina

Slapen in een echt bed na 56 nachten in tent, op luchtbed en in slaapzak. Het was heerlijk om in Casa Ceedina wakker te worden. Dit keer geen  bakje  met muesli, water en een halve banaan, maar een heerlijk uitgebreid ontbijt buiten op het terras met uitzicht op het zwembad en de bergen. Met gekookt eitje en allerlei andere lekkere dingen! Zoveel lieve zorg om ons heen van Dini (uit Roelofarendsveen) en Cees (uit Rijnsburg) die sinds twee jaar naar Portugal geëmigreerd zijn en daar hun casa Ceedina, bed and breakfast runnen. Hun betrokkenheid voelde als een warm bad en het mogen verblijven in zo’n mooie sfeer- en smaakvolle ambiance, was een schril contrast met ons tentje en het zitten op de grond. Als verrassing kregen wij van Dini beiden een massage, Koos voor zijn benen en ik voor mijn rug. Zo heerlijk was dat, had ik nog nooit eerder gehad. We genoten met volle teugen van alles! De berichtjes/reacties op onze aankomst in Fatima stroomden binnen via mail / sms en zo ook meerdere ingevulde online sponsorformulieren. Wie weet komen we nog aardig in de buurt van onze doelstelling, dat zou heel mooi zijn! Die middag fietsten we zonder bepakking ( beetje eng in het begin) naar Batalha, een mooi plaatsje vlakbij casa Ceedina en bekeken daar de Dominicaanse abdij Santa Maria da Vitoria, die op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Bij terugkomst even gezwommen en na eten met Dini, Cees en de andere gasten gezellige gesprekken gevoerd tot het tijd was om naar bed te gaan.

Maandag 27 augustus (verjaardag Sjoerd, onze oudste zoon)

Na een felicitatie sms naar Amsterdam en een heerlijk ontbijt gingen we op de fiets naar de stad Leiria, om materiaal te kopen waar we de fietsen in konden pakken, om ze te beschermen tijdens de vliegreis en om op het station te informeren, hoe laat we dinsdag met de trein naar Porto konden reizen. We hadden onze kilometers gehaald en konden naar huis! Maar helaas bleek dat met de trein reizen van daaruit geen mogelijkheid was. We moesten daarvoor eerst 50 km fietsen, naar Pombal. Daar was een treinen knooppunt en daar konden we richting Porto. Wij blij dat we die informatie alvast hadden, want dinsdagmorgen had ‘t wel een koude douche geweest als we er gestaan hadden! We zochten een soort GAMMA en een vriendelijke portugese mevrouw liep bijna een kilometer met ons mee, om te wijzen waar we precies linksaf moesten slaan. Zo lief! We kochten we de spullen en fietsten terug. Cees had de plaatselijke krant benaderd om een gesprekje te voeren met ons en ook wilden ze foto”s maken. Wij even gezwommen en kregen toen de massages, wat een verwennerij, heerlijk was dat. Daarna tijd om dagboek te schrijven, de fietstassen weer in te pakken en op tijd naar bed te gaan.

Dinsdag 28 augustus, dag van vertrek uit de Casa Ceedina van Dini en Cees,  http://www.bedandbreakfast-casaceedina.com/Nederlands/index.php

De slaap was wat minder geweest, want de spanning liep op, er moest veel gebeuren die dag dus op tijd eruit. Eerst nog snel twee jarigen een sms gestuurd en aan de slag. Alles weer op de fietsen gebonden, tussendoor waren er nog twee gasten van de casa die ons kwamen sponsoren, een heerlijk ontbijt genuttigd, onze tickets in de pocket om  woensdagmorgen om 6.50 u. naar Eindhoven te vliegen. De rekening betalen, waarbij we ook van Cees en Dini nog een flinke sponsorbijdrage kregen voor ons project. Vervolgens afscheid nemen, een fotosessie waarbij ook gasten van de casa ons op de kiek zetten. Toen op weg, met als einddoel van die dag, het vliegveld van Porto! We fietsten via Leiria naar Pombal langs een drukke weg. Concentratie was het belangrijkste en na twee uur fietsen waren we zo goed opgeschoten, dat we wel de weg binnendoor konden nemen. Die was wel meer klimmen en dalen, maar minder druk. Konden we ook nog gewoon om ons heen kijken. Om half een waren we op het station en toen bleek, dat we niet met onze volgepakte fietsen in de trein mochten, die rechtstreeks naar Porto ging. We moesten met drie regionale treinen! Dat was een tegenvaller…. maar oke! Eerste trein gingen we net halen, de tweede moesten we een perron op met een trap met 30 treden en onze fietsen pasten niet in de lift. Wij al beetje nerveus, want we hadden nog maar 4 minuten. Een portugese man zei dat er geen andere mogelijkheid was. Hij pakte de achterkant van mijn fiets en hielp duwen, zo ook een andere man die Koos hielp, ook nog de trein in. Zo geweldig die mensen/engelen! In Porto moesten we weer op pad. Eerst de stad uit en toen op weg naar vliegveld, dat was nog 15 km verder. Veel zoeken want steeds kwamen we uit op een weg waar fietsers niet mochten rijden. Uiteindelijk waren we iets voor achten op het vliegveld! Eindelijk kon ik een beetje ontspannen, nu kon er weinig meer misgaan in mijn optiek. Er moest nog wel veel gebeuren, maar we waren in ieder geval op de plek! De inhoud van de fietstassen moest gecomprimeerd worden tot twee pakketten die uiteindelijk maar 20 kilo mochten wegen en twee tassen handbagage van 10 kilo. Daar hadden we wel even werk aan. Van alles werd weggegooid en toen dat uiteindelijk klaar was moesten de fietsen nog vliegklaar gemaakt worden. Zadels losgeschroefd en vast gezet met tyrips aan het frame vast, banden leeg, stuur dwars, trappers binnenste buiten enz. en dan inpakken in het materiaal dat we dinsdag hadden gekocht. Koos had daar de hele dag mee achterop gefietst. ‘t Leek wel of hij ging verhuizen! Om twee uur in de nacht waren we daarmee klaar. Onderhand werd het op de airport steeds onrustiger en bij navraag bleek, dat er om 4 uur een voetbalclub van Braga zou landen die een belangrijke wedstrijd gewonnen had. Er kwamen steeds meer supporters en hun liederen klonken steeds harder. Het was een dolle boel en even slapen was er niet meer bij! Iets na vijven ingecheckt en toen naar de gate!

Woensdag 29 augustus.

Het toestel was helemaal vol en omdat Portugal Greenwich time heeft, duurde de vlucht maar ruim twee uur, dus om iets over tien landden we op Eindhoven. Veilig terug in Nederland! Snel de tassen van de band en naar de fietsen. Daar wachten ons een teleurstelling. Het tasje met gereedschap, om de fietsen weer in oorspronkelijke staat te brengen, was van de fiets van Koos af. Er zat grote een snee net onder het zadel en het tasje was weg! Wij denken/weten (bijna) zeker dat het er niet afgevallen kan zijn, want de bevestiging was heel sterk. Toen op zoek naar gereedschap, want we moesten nog naar huis fietsen in twee dagen! Een en ander geleend van grondpersoneel, maar zij hadden niet alles en Koos zijn stuur konden we niet vast krijgen. Op advies van hen, gingen we de vermissing aangeven bij de marechaussee. Dat kostten ons twee uur en toen op naar de parkeerplaats om iemand te vinden, waarvan we een imbus sleutel konden lenen met de maat van ‘t stuur Uiteindelijk een bouwplaats op en ja hoor, toen kon ook Koos weer sturen! Volgende actie was een fietsenwinkel zoeken om die (vermiste/gestolen?) spullen weer te kopen, want we hadden niets meer, konden geen band meer plakken. Daarna konden we eindelijk op weg, richting naar huis, zoekend naar een tankstation voor brandstof (mag niet mee in het vliegtuig) om weer te kunnen koken en naar een camping om te slapen. Tent gezet, douchen, eten en die nacht heerlijk geslapen.

donderdag 30 augustus

Volgende morgen uitgenodigd door medekampeerders voor de koffie en na een gezellig gesprek weer op weg, in ons platte Nederland. Grootste deel van de dag mooi weer. Begin van de avond op de camping in Elst, hadden we net onze tent staan en op weg naar een restaurant (laatste avond) kwamen er forse regen- en onweersbuien. Wij heerlijk gegeten en geslapen.

Vrijdag 31 augustus

Het regende dat het goot en het waaide superhard, maar ’t kon ons niet deren, we gingen naar HUIS met de regenpakken aan! Na betalen en kort gesprek met de campingeigenaar die, toen hij van ons project hoorde, meteen het net door ons betaalde geld teruggaf voor het project. Zo lief! We fietsten door de gietende regen en wilden in de buurt van Zeist graag een kopje koffie drinken Kleddernat vroegen we op de drempel of zulke natte mensen/klanten naar binnen mochten. Nu, dat was niet het geval, we moesten maar een plekje zoeken buiten op het terras onder een parasol! Nou,… dat was niet moeilijk, daar was plaats genoeg, er zat niemand. Achteraf denk ik ietwat verbijsterd, dat we door hadden moeten fietsen, maar we hadden waarschijnlijk wel erge trek in een bakkie koffie! Na de middag begon het droger te worden en toen we na Utrecht de polders in moesten was er alleen nog maar die harde wind! We hadden echt alle soorten nederlands weer op die dag! Om niet voor de afgesproken tijd thuis aan te komen, dronken we nog ergens een kopje koffie (ja ja daar mochten we erin), ’t was al droog! Toen op voor de laatste kilometers, steeds op de klok kijkend, want we fietsten harder dan we dachten. Het laatste hobbeltje/drempeltje (de Veilingbrug) en toen mochten we los, op naar Zuideinde  80! Bijna bij huis kwam opeens een grote stoet mensen midden op de weg staan die ons opwachten en ze stonden allemaal te applaudisseren. Wat er dan door je heen gaat, is met geen pen te beschrijven. Blij, dankbaar, huilen, voldaan, moe, veilig en ga zo maar even door. Ik deed een stil gebed,  een dankgebed aan God, dank dat het gelukt was, dat we er allemaal nog zijn, dank voor alle steun en kracht en voor onze veilige thuiskomst! Toen mochten/konden we eindelijk onze kinderen en alle mensen die ons dierbaar zijn weer in de armen sluiten, iets waar ik dikwijls zo naar verlangd had onderweg! Toen was het feest!

Het doel is gehaald, het is volbracht! Wij zijn  precies twee maanden onderweg geweest, hebben 59 van de 62 nachten in ons tentje geslapen en de drie bedevaartplaatsen, Lourdes in Frankrijk, Santiago de Compostella in Spanje en Fatima in Portugal bezocht.

We hebben 3817 km op de teller staan en …… er kan nog steeds gesponsord worden! !

De financiële teller van het project staat nu op circa 7.000 euro. Het doel is 10.000 dus we zijn goed op weg. Alle euro’s zijn welkom en…..er kan nog steeds gesponsord worden. Dat kan online, ga daarvoor naar www.wijfietsenvoorghana.nl en vul het online formulier in.

Of

Maak uw sponsorbijdrage over naar de Evenementen rekening van de Franciscusparochie, rekeningnummer 116496835 onder vermelding van ‘Fietsen naar Fatima’. Graag met vermelding van uw naam en adres!

Of

Doe uw sponsorbijdrage in een envelop en stuur het naar :

Project Fietsen voor Ghana

p/a Idi en Koos van der Meer

Zuideinde 80

2371 BX Roelofarendsveen

Heeft u vragen over het project of anders, dan kunt u mij mobiel bereiken onder nummer 06-40278535.

Veel dank voor de  steun die wij onderweg mochten ontvangen, uw gebeden, de smsjes, mailtjes,  telefoontjes, berichtjes en de sponsoring! Zij waren ons tot steun en hebben ons heel goed geholpen!

Wij houden u op de hoogte ven de ontwikkelingen!

Hartelijke groet,

Idi en Koos van der Meer

Idi en Koos Verslag bijna laatste week

Maandag 20 augustus, die avond aangekomen in Nigran bij Playa America, (vlakbij Vigo)

En ja, vandaag mocht de wekker een kwartiertje later als we een beetje opschoten. Het had een heerlijke plek geweest om uit te slapen maar… je bent pelgrim of je bent het niet. ! Om 8.45 rijden we van de camping af. Nu op weg met alleen een kaart en zonder mooie-  en al eerder voor fietsers gemaakte routes. Langs de doorgaande wegen die erg druk zijn en onze opperste concentratie vragen, omdat we door van alles ingehaald worden. Alleen niet door paarden!  We reden door steden Pontevedra,  Vigo, Rondela en daarna weer langs de kust naar Nigran. Klein foutje van 4 km. Verder ging alles goed . Ik had aan het einde van de dag wel het gevoel dat ik meerdere keren aan de dood ontsnapt was.  Jacobus en Maria hadden volgens mij hun handen vol om ons veilig die 88 km verder te krijgen. Onderweg een mooi bericht van lieve kennissen van de geboorte van hun kleindochter  (4 wk te vroeg maar gelukkig alles goed) en een mogelijke sponsoractie ven een school die waardering hebben voor onze actie en het doel daarvan. Wat een mooie en stimulerende berichten, daar werd ik weer helemaal blij van. Was nl beetje niet zo blij en misschien ook wel ‘beetje’ moe.

Dinsdag 21 augustus, die avond kwamen we aan in Portugal, Viana do Castelo (op advies van twee jongens aan de haven)

Na allebei een heerlijke nacht slapen, ging al om 6.45 de wekker omdat we die dag een flink aantal km  gepland hadden en we zouden aankomen in Portugal.  Om 8.15 reden we van de camping af en het eerste uur langs een mooi fietspad langs de kust. Daarna werden we naar de andere kant van de weg gestuurd en reden we door dorpjes en in de hogere gebieden. Dat was ook leuk maar minder rechtstreeks dus daar gingen we na een poosje maar weer af, want we hadden nog een aantal km te gaan. Zo mooi om zo langs de Atlantisch oceaan te fietsen! Een Spanjaard stopte om met ons te praten (met handen en voeten erbij) en vertelde dat de ferry naar Portugal ieder anderhalf uur vaarde. Dat was fijn om te weten want daar wilden wij die dag ook met mee.  Bij de laatste plaats stonden aanwijzingen voor de route en als we door fietsten dan konden we die ene nog halen. Wij speerden de weg langs en waren net op tijd bij de ferry. Ze zagen ons komen en hadden even gewacht.  Maar…. toen hadden we geen ticket, (we wisten niet dat dat moest) en als we terug gingen dan konden ze niet meer op ons wachten. Heel lief zeiden ze (na kort intern overleg)dat we wel aan de andere (Portugese kant) een kaartje mochten kopen. Zo gedaan!! Portugal here we come!!! De man van de ferry liep aan de overkant mee naar de balie van de ticket, voor twee euro was alles weer in orde. We stonden een beetje blij (waren we nu echt in Portugal) bij een café nog even rond  te kijken en raakten in gesprek met twee jonge mannen. Zij waren op weg naar  Santiago de Compostella en wilden overnachten op de camping waar wij die nacht hadden geslapen en wij waren op weg naar de plaats waar zij net vandaan kwamen en woonden. Ze vertelde dat er twee campings waren dus …dat ging goed komen.  Nog even mijn vraag voor het gastenboek, een foto met z’n vieren, een knuffel en toen zij naar de ferry en wij zwaaien!! Net voor de brug in Viana do Castelo  werd ik door een haastige mevrouw bijna van de sokken gereden.  Maar de engeltjes op mijn schouder….! De route naar de campings lagen dezelfde richting dus toen we de eerste niet zo zagen zitten gingen we door naar de tweede. Die was prima!

Woensdag 22 augustus die avond aangekomen in camping Calidelo, iets voorbij Porto

Vanmorgen om zeven uur de wekker. Het was nog donker zoals gewoonlijk. Omdat er weer een flink aantal km in de planning stonden gingen we snel door en konden we toch om haf negen van de camping af rijden. De hele dag reden we langs N wegen die zijn druk. Omdat er geen echte fietspaden zijn mag je langs de kant fietsen, soms op de vluchtstrook en soms op een kleine rand.  Dat is wel zwaar en vermoeiend, want je aandacht mag niet verslappen. We reden door een dorpje dat een feest vierde, want de muziek kwam ons al van verre tegemoet. Veel mensen op de been en een soort markt rond de kerk. We stopten om in de kerk te kijken, nou dat was echt heel mooi! Er stonden wel tien hele mooie bloemstukken met een thema als Maria, en andere heiligen. Uit het aanplakbiljet konden we opmaken, dat er die  zondag een processie zou zijn. ‘t Zal dan vast een nog groter  feest zijn. Omdat we al een paar dagen geen wifi hadden gehad op de camping gingen we voor het eerst van onze reis naar Mac Donalds voor een kofie en wat wifi.  Toen we buiten kwamen stopten er twee fietsers. Er ontstond een gesprek, zij was een Portugees meisje op weg naar Zwitserland via de noordelijk Santiagoroute. Hij kwam uit Canada, ging naar Santiago en moest volgende week woensdag weer terug zijn om naar huis te vliegen. Dus hij moest  een beetje door trappen! Foto’s, flyer  en gastenboek verzoek. Zo leuk, ’s avonds stond haar reactie er al op! We hadden wel een zware trip om bij/door /voorbij Porto te komen. Prachtige stad, gaan we nog een keer uitgebreid bekijken. Groot deel via de grote weg, een N13, we kwamen zelfs langs een A4 (feels like home). Op de camping van die avond waren er veel mensen die gingen barbecueën, dus veel rookpluimen te zien. B ij een man die heel hevig bezig was om het aan te wakkeren liep het uit de hand. Zijn vuurtje werd te groot en de grond eromheen vatte vlam. Snel kwam er iemand met water en werd het geblust. Of zijn  vlees al gaar was…?  Ik word niet echt rustig van zulke zaken.

Donderdag 23 februari die avond aangekomen in Casta Nova do Prado

Deze morgen uitgeslapen omdat we niet te vroeg op de camping willen zitten, maar om zeven uur zit ik al zo wakker als wat berichtjes te maken.  Half tien fietsen we de camping af en iets later er weer langs want we gingen de verkeerde kant op. Naar Epinosh langs de kust en daar per abuis door een hele arme wijk.  De treinovergangen werden met de hand bediend door dames. Doen ze lang van te voren en lopers gaan onder de slagbomen door alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. We dronken koffie in een barretje langs de weg waar alle dames van de buurt ook waren ik denk om elkaar te ontmoeten. Heel leuk! Vandaag iets minder drukke weg en veel bestuurders die toeteren en hun duim opsteken om ons te bemoedigen!  We zien steeds minder Nederlandse auto’s.  Twee agenten fietsten ons achterop op een smalle brug. Een haalde mij in en  zei iets op waarderende toon. Toen ze Koos inhaalden bleef een van hen (een iets dikkere) zijn stuur in het hek steken. De ander maakte een opmerking dat hij te dik was en Koos zei toen dat fietsen van Amsterdam naar Fatima wel kon helpen om af te vallen. Dus weer even een gesprek! Ook fietsten we langs een zoutwingebied met een soort kanaal waar bootjes in varen zoals in Venetië. Heel  leuk. Op de camping samen achter de computer om te kijken hoe we terug konden vliegen  en eer het avond was, was  de planning gemaakt en alles in overleg met thuis geregeld.

Vrijdag 24 augustus die avond aangekomen in Coimbra (vandaag Amy jarig en Pim moet spelen op de Uitmarkt)

Voor we vertrokken nog even kort gesprek met Frans echtpaar. Onderweg kwamen we langs een dorp dat bom de Succeso heten, heel positief! Weer koffie gedronken bij een pasteleria en daar was een echtpaar die uitlegde wat de man aan ons vroeg. Later kwamen zij vragen of we een plaats nodig hadden om te rusten. Zo lief! Maar we moesten verder. Bedankt voor de uitnodiging, wel flyer gegeven en gevraagd of ze in gastenboek enz.

Bosbranden hoeven we niet bang voor te zijn met deze tempreaturen.  We fietsten veel langs eucalyptusbossen en daardoor een heerlijke dampo geur. Mogelijk tegen de uitlaatgassen die we niet kunnen ontlopen. Ook gom/lijm of harsbomen bossen zien we onderweg. De huizen hebben prachtige tegeltjes en nu komen we er steeds meer tegen waarop Fatima afbeeldingen staan.  Potugal heeft veel en mooie bruggen in allerlei vormen.

Zaterdag 25 augustus die avond aangekomen in Batalha Ceedina

Voor we vertrokken voor het laaste deel van onze tocht nog even gesprek met eigenaresse van de camping. Zij vertelde dat er geen campings waren dan  alleen zij en  een die 40 km verder lag. Oepss dat was een misrekening. We reden door Leiria waar die dag de ronde van Portugal gereden zou worden. Veel drukte en afzettingen in de stad. Bogen met nog 5 km en nog 1 km reden we onderdoor. Langs een rij zeer officiële wagens begon de voorste te toeteren en duimen op te steken. Jammer dat ik niet bedacht om te stoppen en te vragen wat hij daarmee bedoelde. Had een leuk gesprek kunnen worden. De weg naar Fatima was nog lang en erg hoog. Wel werden we erg veel keren  aangemoedigd en later snapte ik waarom. We hadden toen nog een behoorlijke weg te gaan en dat wisten zij wel en wij niet. Boven een berg links van ons zagen we een grote rookwolk ontstaan en vervolgens kwamen er vier brandweer wagens langs. Gaf wel een beetje onrust, maar wij gingen echter de andere kant op dus…!  Eindelijk in Fatima aangekomen op het plein foto’s gemaakt, met behulp van een oudere man die met hele gezin daar was. Zij waren vol bewondering! Beetje verdwaasd rond lopen kijken en toen de kerk in. Thanks God, we hebben het gehaald! Samen met Maria en Jacobus hebben zij hun handen vol gehad om ons daar veilig en gezond aan te laten komen en dat is gelukt! Het is volbracht!

In de kerk eerst lang gebeden en bedankt voor alle mooie momenten en het veilig aankomen. Toen naar info of er misschien toch …camping? Nee. Wel pelgrimsopvang! Nou ja dan dat maar dan kunnen we nog naar de viering morgen. Maar daar moesten we allebei in een ander gebouw slapen. Was niet over te praten. Dat vond ik geen bonus na al die kilometers dus wat nu. Koos wilde wel wild kamperen achter de kerk samen met al die anderen maar ik was daar niet voor in. We belden de B&B en vroegen of we eerder mochten/konden komen en ja hoor we waren welkom, dus dat maar gedaan! Wij weer voor twee uur op de fiets. Kwamen twee brandweer auto”s tegen, de klus was blijkbaar geklaard, gaf ook rust. We reden nog een paar keer verkeerd en toen waren we er eindelijk. Een te mooie plek, een hartelijke ontvangst door zeer vriendelijke mensen en hele deftige kamer met van alles om van te genieten. Ook konden we nog wat eten. Wat een verwennerij! Voelde een beetje warm als thuis! Heerlijk! Gezellige gesprekken gevoerd en daarna slapen in een echt bed na 55 nachten in de tent, dat was ook weer even wennen!

Zondag 26 augustus Batalha Casa Ceedina

Wakker en geen bakje  met muesli, water en een halve banaan, maar een heerlijk uitgebreid ontbijt buiten op het terras. Met gekookt eitje en allerlei andere lekkere dingen! Zoveel  lieve zorg om ons heen! De berichtjes/reacties op onze aankomst stromen binnen en zo ook de ingevulde online sponsorformulieren. Wie weet komen we nog aardig in de buurt van onze doelstelling, dat zou mooi zijn!

Whoehoe, ze zijn er! Het einddoel, Fatima, is bereikt. Ongeveer 3500 km hebben ze al fietsen afgelegd, de afgelopen 8 weken! Wat een prestatie! Wij (hun kinderen) zijn enorm trots op ze. U kunt deze kanjers nog steeds sponsoren! Www.wijfietsenvoorghana.nl

Week 7 (13-8 t/m 19-8)

-          Maandag  ’s avonds aangekomen op een camping voor Rabarnal. ’s Ochtends vertrokken uit Leon, toen zaten er opeens twee mensen uit Hillegom achter hen. Gezellig gekletst. Met de lunch zaten ze in hospital de’Orbigo, naast een Amerikaans stel. Hun ouders komen in september in Nederland fietsen. Idi heeft ze gelijk uitgenodigd om langs te komen. Verder laat op de camping. Daar ontmoetten ze een Nederlands meisje (Christel) die alleen fietsend op weg was naar Santiago. Op haar advies bij de camping het streekgerecht gegeten, boontjes.

-          Dinsdag ’s avonds aangekomen in Vilela. Niet lekker geslapen, veel herrie. De cruz de ferro (1500 meter hoogte) in het vooruitzicht, werkt ook niet mee aan een ontspannen nachtrust. Op tijd vertrokken (8 uur). Al fietsend dachten ze weer een wilde hond te zien, maar dit bleek later een reetje te zijn. 25 km geklommen de berg op, zwaar. Bovenaan ontmoetten ze de mensen uit Hillegom weer. Net onder de volgende top was een bijzondere refugio (pelgrimovernachtingplek). Daar hebben ze koffie gedronken. Het zag er heel alternatief uit, heel mooi met kerkmuziek op de achtergrond. Afdalen ging door de wolken heen, dikke mist, gladdig, best eng. Beneden regende het. Op een rotonde kijken waar ze heen moeten, staat er een auto hard te toeteren. Koos en Idi hadden eerst niet door dat het voor hen was, maar die persoon zat hard te wijzen waar ze heen moesten. In dat berggebied wil je niet verkeerd rijden, want daar ben je niet blij mee. Met de lunch kwam Christel hen weer vergezellen en hierna gingen ze gezamenlijk op zoek naar de camping.

-          Woensdag ’s avonds aangekomen in Samos. Die nacht had het hard geregend, daardoor was Idi haar dag al vroeg begonnen. Uiteindelijk om 8.15 uur vertrokken. Ze pakten de route weer op bij villa Francha. De winkels waren dicht vanwege een feestdag (Maria ten hemelopneming). Dit hoorden ze echter te laat, dus de inhoud van de tassen omgekeerd en verdeeld over de dagen. Dat was hun rantsoen voor twee dagen, beetje karig maar moest net kunnen. Onderweg kwamen ze gelukkig wel een fair trade barretje (de eigenaresse kwam uit Alphen) tegen waar ze brood konden kopen. Koos vroeg het in het Engels en kreeg in het Nederlands antwoord. Vervolgens op naar de hoogste berg van de route, de Cebreiro (35 km klim, 900 hoogtemeters). Halverwege empanade met tonijn gegeten, op advies van een Baskische Spanjaard. Op de top een stempel gescoord, vervolgens de kerk in. De sfeer en de liederen leken wel bijna de hemel. Een zeer emotioneel moment. Ze staken een grote kaars op. In de afdwaling kwamen ze door het dorpje waar ze de vorige keer hun hondentrauma hadden opgedaan. Het zag er nog precies hetzelfde uit en bij de ingang stond een hond hen al op te wachten. Vervolgens weer een top, Alto Poio (1335 hoogtemeters) en een lange afdaling naar Samos. Daar was geen camping, maar wel een grasveld waar Pelgrims mochten staan. Zonder toezicht, dus een piepklein beetje wild kamperen.

-          Donderdagavond aangekomen in Posos. Die ochtend bleef het lang koud. Ze gingen op weg naar Sarria. Daar boodschappen gedaan en net voor ze de winkel ingingen kwam Christel er weer aan. Op dat stuk reden ze langs een geblakerde omgeving, waar bosbranden waren geweest. Heel deprimerend. Vervolgens een super mooie afdaling naar Porto Marin. Daar zagen ze een deel van een brug verdwijnen in het water. De mooie gebouwen zijn namelijk verplaatst naar hogerop, het is een verdronken dorp. Dat dal moesten ze ook weer uit, een zware helling. Tot 3 keer toe lopen. In Posos kwamen ze Christel weer tegen. Zij zat op hen te wachten, want ze kwam €3,- tekort om haar rekening bij het restaurant te betalen. Ze gingen naar de auberge (overnachtingsbedden voor pelgrims). Ze mochten hun tent opzetten. Idi werd vervolgens die avond/nacht heel ziek. Overgeven en diarree, waarschijnlijk een voedselvergiftiging opgelopen. Dit is wel heel erg vervelend als je maar weinig water hebt om te spoelen. Ze konden niet naar binnen om water te halen, omdat alle andere mensen dan wakker zouden worden. Kortom, heel naar. In de wetenschap dat ze de volgende dag 72 km zouden moesten fietsen, hielp hier niet aan mee.

-          Vrijdagochtend nadat alle Pelgrims vertrokken waren konden ze eindelijk naar de douches en de wc. Spoelen, spoelen, wc bezoeken, wc bezoeken. Uiteindelijk om 8.30 uur vertrokken, gelijk met een klim van 1,5 km. Zeer rustig aan de route gefietst en wat vereenvoudigd, omdat het anders te zwaar was voor Idi. Onderweg waren twee Spaanse wielrenners vol bewondering dat ze met deze bepakking in dat gebied aan het fietsen waren. Op een gegeven moment zat Idi er echt even doorheen. Zij wilde een taxi bellen. Niet gedaan, wel gestopt en een banaan gegeten. Na 3km waren ze vervolgens op de camping (8km voor Santiago).  Daar was gelukkig veel wasmogelijkheid. Vroeg slapen. Wat kan een mens eigenlijk veel, leven op water en een banaan en dan nog 70 km kunnen fietsen.

-          Zaterdag lekker gerommeld. Op de fiets, zonder bepakking naar Santiago om Compostella (het bewijs dat je aangekomen bent) te halen. Op het plein stond Christel hen te verwelkomen. Beetje door Santiago gedwaald, veel kaarsen aangestoken. Helaas met een apparaat, want echte kaarsen mogen niet. Op het plein ontmoetten ze een bekende van Christel. Samen met hem zijn ouders (zijn vader deed weer zaken met iemand uit Roelofarendsveen) gezocht, met elkaar wat gedronken. Tijdens het foto’s bekijken blijkt dat Christel haar schelpje op de leisteen van Erik heeft gelegd op de Cruz de Ferro. Hoe bizar. Die middag gehoord dat er in de Veen een extra collecte gehouden zou worden voor het behalen van de tweede Bedevaartplaats. Terug op de camping ontmoetten ze nog een echtpaar uit Venray die de camino aan het lopen waren.

-          Zondagavond aangekomen in Villa Garcia. Het is vandaag de 50^e dag. Op de camping hebben ze tot 5 uur gefeest, met geluidsniveau 130. Maar ondanks dat redelijk geslapen. Met volle fietsen op weg naar het plein in Santiago. Ze reden langs een bushalte, waar mensen stonden te klappen voor de laatste meters! Ze gingen naar de pelgrimsviering met het grote wierookvat. Hierna op voor deel 3, Fatima. Nu zonder uitgestippelde route, alleen met de kaart. Christel fietste de eerste 2 km nog mee, daar scheidden hun wegen. Rond 17.00 uur op een hele mooie camping. Ze staan tegenover twee Nederlandse mensen uit Gilze, die hen uitnodigden voor een drankje.

-          Tot nu toe, 2935 km gefietst, 50 dagen onderweg, sponsorbedrag tot nu toe ongeveer €4000,-, nog €6000,- te gaan. Mocht u nog willen sponsoren voor deze geweldige prestatie, u kunt geld overmaken op rekening 116496835 t.n.v. H. Franciscusparochie o.v.v. evenement fietsen naar Fatima, met duidelijk vermelding van naam en adres. Of kijk voor het sponsorformulier op www.wijfietsenvoorghana.nl. Verder krijgt u allen de hartelijke groeten!

Week 6 (6-8 t/m 12-8)

-          Maandag: Rustige nacht op zwem weide, was verkeerde plek maar……). Prachtige en makkelijke route, want de heftige klim van gisteren (Ibeneta 1050m.) mochten we vandaag voor een deel afdalen. Om Pamplona heen door het dal van de Erro. Zo mooi, veel leeg en zo echt Spaanse landschap! Kilometers vlogen onder onze wielen door (afdaling). Het was heerlijk warm. Opeens kwam een Spaanse wielrenner naast me rijden die een heel verhaal begon en naar mijn achteras wees. Ik meteen weer stress maar snapte hem niet. Hij fietste door naar Koos en begon bij hem over reperateur en fietste toen weer door. Wij kijken en volgens Koos had hij het vet druppeltje gezien, wat het gevolg was van de reparatie van twee nieuwe kogeltjes in de as bij Lourdes. Dus lekker verder genietend peddelend door het Navarra gebied op weg naar Puenta la Reina. Daar doorheen fietsend zit een stel die zeggen dat ziet er wel echt hollands uit. We maakten een praatje en schoven aan voor een cola want we waren bijna bij de camping. Zij waren in maart vertrokken en door verdrietige omstandigheden vijf weken terug geweest. Hadden nu de route weer opgepikt en liepen met een bijzondere foto aan hun rugzak. Hun blog ffkuieren.waarbenjij.nu Op de refugio/camping komen was niet eenvoudig was 15% en 200m omhoog duwen. We mochten staan met tent als we om 8uur weer af waren. Dan gingen ze sproeien! Dus oke!

-          Dinsdag ’s avonds aangekomen bij Logrono. Om 8 uur ’s ochtends op pad. Zware route, veel klimmen (900 hoogtemeters).Overdag fietsten ze langs Estella, daar waren de Navarrafeesten. Alle mensen liepen in witte kleding met rode sjaaltjes. De stieren lopen dan door de straten. Speciale Spaanse koeken gekocht . Daar konden ze wel een dag op fietsen.  Van de vorige keer wisten ze dat er hele kleine campingplekjes waren. De campingbaas wees hen een plek, maar vol, overtuiging zeiden ze toen dat hun tent daar niet zou passen. De camingbaas keek niet blij, maar uiteindelijk kregen ze toch een grotere plek.

-          Woensdagavond aangekomen in Berceo. Afgelopen nacht was het heel erg warm en iemand speelde Djembe en een hele vroege wekker die kraaide als een haan. Kortom niet lekker geslapen. Om 8.45 uur gingen ze weer op weg. De hele dag veel klimmen. Ze gaan richting de Meseta tussen Burgos en Leon, door mooie dorpen. Door de hitte en het zware klimmen is er weinig tijd om rond te kijken. Na de lunch wilden ze via een wegversperring naar hun route. Dat mocht van meneer Agent, maar toen Koos de naam van het stadje noemde waar ze heen moesten wees hij hen een andere kant op. Dezeman deed zo enorm zijn best, dat ze besloten om in ieder geval maar die kant op te gaan en dan weer naar de weg te fietsen die ze zelf hadden bedacht. Meneer agent zag dit, dus hij floot heel hard op zijn fluitje en gebaarde dat ze de andere weg in moeste. Ze hebben dit toen maar gedaan en via een omweg kwamen ze weer terecht op de route die ze wilden J…… Besloten om een camping 10 km eerder te nemen. Bij de camping kwamen een aantal Nederlandse jongens tegen. Één van die jongens vertelden opschepperig dat ze van Rotterdam naar Madrid aan het fietsen waren. Koos kon het niet laten om te zeggen dat zij van Amsterdam naar Portugal onderweg waren….

-          Donderdagavond aangekomen in Burgos. Om 5.45 uur aan de slag. In de schemering vertrokken ze. De route hebben ze aangepast vanwege de hittegolf. Om 12.30 uur hadden ze een berg beklommen die 1150 meter hoog was. Daar hadden ze wel 58 km over gedaan. Boven op de berg zaten vijf Italianen bewonderenswaardig naar hen te kijken. Achteraf zijn ze hen al een aantal keer tegengekomen. Toen ze op de camping aankwamen, gelijk de schaduw opgezocht om uit te puffen. De verwachting voor de volgende dag was 38 graden Celsius!

-          Vrijdagavond aangekomen in Castrojeritz. Een hele leuke camping. Helaas was de wekker ’s ochtends niet afgegaan, waardoor ze pas rond 8 uur weg reden. Een heel mooi stuk door Burgos. Weer de hele dag klimmen. In de verte zagen ze een wilde hond rennen, maar gelukkig ging die niet hun kant op. De hoogvlakte is ontzettend mooi. Pelgrims zijn van ver te zien. Op een kruising gewacht op een wandelende pelgrim. Praatje gemaakt met deze man. Water aangeboden. Hij had dit niet nodig, want hij was er al bijna. Koos en Idi nog niet…. In de middle of Nowhere stond een bord: “Santiago nog 514 km”. Dat was een hoopvol gegeven. Deze dag moesten ze over een kalkpad van 6 km. Een tractor reed voor hen, waardoor er huizenhoge stofwolken ontstonden. Ze besloten even te wachten en wat te eten. Toen ze weer verder wilden kwam er een tractor van de andere kant… Op de camping ontmoetten ze een jong stel met kindje. Zij waren al sinds 1 april door Europa aan het trekken met een Camper. Het was echt te warm, dus tent zetten en drinken, zitten, puffen, zweten, douchen, en kleding wassen.

-          Zaterdagavond aangekomen in Sahagun. ’s Ochtends om 7.45 uur gingen ze weer op pad. Een heel erg mooie route. In een dorpje werden ze aan de kant gehaald door een groep jongeren in klederdracht. Ze moesten hun spullen controleren, er werd in de band geknepen. Ze kregen een bekertje drinken en dat moesten ze dan opdrinken. Het leek een beetje op kippensoep. Koos en Idi deden dit braaf. Vervolgens kwamen ze aan met een zak wijn en dat moest dan op een bepaalde manier opgedronken worden. Idi heeft overgeslagen, Koos nam een paar druppels. Op verzoek schreven ze nog wat in hun gastenboek. Einde van het stadje zaten ze een koek te eten. Er kwam een jongen langs lopen. Ze groetten hem en gaven hem ook een koek. Vervolgens heel gezellig met hem zitten kletsen. Na de middag stond er nog  19 km op het programma. Dat lijkt niet veel, maar door de wind hebben ze daar wel 2,5 uur over gedaan. De camping waar ze aankwamen was heel vol en veel herrie (ook ’s nachts).

-           Zondagmiddag aangekomen in Leon. Om 8.30 uur vertrokken ze, na een filmpje van kleindochter bekeken te hebben. Flink de vaart erin, “bijna” zo vlak als Nederland. Ze kwamen door een dorpje een bakker tegen. Papa kocht daar twee broodjes. Ze fietsten door. Op de kruising stonden twee vrouwtjes. Koos dacht op de lopersroute te rijden, dus wilde een weg inslaan om daarvanaf te gaan. Hij werd teruggeroepen door één van die vrouwtjes, want ze moesten een andere weg in! Zo helpt iedereen mee…. Vandaag veel langs de wandelpelgrimsroute gefietst. Bon camino (goede weg) is wat je dan de hele tijd zegt.

-          In totaal zo’n 2500 km gefietst , het sponsorbedrag zit op €3655,-. Blijf vooral berichtjes sturen, sponsoren en andere mensen op de hoogte stellen/motiveren voor deze actie. Ze zijn qua geld aardig op weg, maar ze zijn er nog niet. Hartelijke groeten voor iedereen!

-          Maandag waren Koos en Idi nog herstellende van de spierpijn van het lopen in Lourdes. Track en Trace nummer van het pakketje gaf aan dat de naaf vandaag zou komen. Helaas was dit niet het geval. Balen. Het was wel een mooie dag. Ze besloten dat ze gelijk naar de fietsenmaker zouden gaan als de naaf kwam. Niet eerst zelf proberen, misschien zouden ze dan dinsdag rond 12.00 uur nog kunnen vertrekken. Alle overtollige spullen uitgezocht. Ivonne en Renee namen dit mee. Door de spierpijn de grote kruisweg maar niet gelopen, het ging zo stijl omhoog. Wel even nieuwe kopieën laten maken van de flyer. Bij thuiskomst op de camping hadden ze nieuwe buren, twee Belgische wereldfietsers met veel verhalen.

-          Dinsdag ondanks de snurkende buurmannen goed geslapen. Het is vandaag weer wat frisser. Vroeg eruit, helemaal klaar voor het moment dat de naaf aankwam… Maar het duurde en het duurde….. Gesprekken gehad met de buren op de camping die met een diep verdriet iedere keer weer terug kwamen in Lourdes om weer een jaar vooruit te kunnen. Zulke verhalen plaatsen de fietsperikelen weer even in hun perspectief. Uiteindelijk kwam om 11.00 uur de post met een pakketje!!! De blijheid was van korte duur, het bleek een verkeerd onderdeel te zijn, met 36 ipv 32 spaakgaten. Nieuw probleem…. De wereldfietser kwam met een idee om 4 evenwichtige gaten te laten vallen. In overleg met de leverancier hebben ze hier niet voor gekozen. Allerlei andere mogelijkheden passeerden de revue, uiteindelijk besloten om een heel wiel te bestellen vanuit Nederland. Met de snelpost zou het er dan woensdagavond zijn. De verkeerde naaf en het kapotte wiel gingen ook met Ivonne en Renee mee. De twijfel over het verder gaan nam weer toe. Dinsdagavond laat een mail van de leverancier…

-          Woensdag lazen Koos en Idi deze mail. De snelpost was niet langs geweest bij de leverancier om het op te halen, dus het werd pas woensdag opgehaald en donderdagavond geleverd…. De leverancier bood wel aan om het bedrag van het verzenden te vergoeden! Heel aardig! Dit betekende echter wel dat de vertrekdag weer een dag werd uitgesteld. Loslaten…… Ivonne en Renee uitgezwaaid met alle spullen. Het regende vandaag. Overburen kwamen een parasol brengen tegen de regen! ’s Middags weer naar Lourdes gelopen en nu wel de grote kruisweg gedaan. Spierpijn was voldoende afgenomen. Koffie gedronken met een andere fietser op de camping, die met een diep verdriet op de fiets zat (verlies van een zoon). Later die dag kwam die man terug met een armband die hij had gekregen. Deze man was zo onder de indruk van het verhaal van koos en Idi en het gesprek wat zij hadden gehad, dat hij de armband aan hen gaf. Hij vond dat deze bij hen thuishoorde! Die avond weer op tijd naar bed. Op dat moment hadden ze twee fietsen met in totaal drie wielen, niet echt een gelukkige combinatie. Hopen dat de snelpost echt snel is.

-          Donderdag weer op tijd eruit. Heel veel mensen uitgezwaaid en Koos en Idi mochten nog niet. Om 11.30 uur was het wiel er! Koos gelijk aan de slag. Hierna een broodje gegeten en toen besloten dat ze gelijk weg zouden gaan. Alles in de tassen gepropt, afscheid genomen van alle mensen op de camping, sms naar huis dat ze weer op pad gingen en iets voor 14.00 uur vertrokken ze dan eindelijk, na een oponthoud van 7 dagen. Het was wel weer onwennig op de fietsen, met de volle tassen enz. Het vertrouwen moest weer groeien. Na 40 km van de route af, omdat de camping niet op de route zat. Toen kwamen ze twee loslopende rothonden tegen. Koos had de Dazzer al in zijn hand en zo fietste Idi helemaal links van de weg. Koos richtte al fietsend op de honden. Ze bleven hierdoor op gepaste afstand en kwamen niet achter hen aan. Helaas was de camping vervolgens gesloten…. Nog 11 km verder. Inmiddels zover van de route dat ze op de kaart niet meer konden zien waar ze waren. Vervolgens moet je afgaan op wat de mensen je vertellen, soms lastig maar met Koos zijn postduivengevoel kwam dat goed. Na 9 km een boerencamping op gesjeest. Ze stonden daar alleen en er kwam een motorrijder vragen of hij bij hen zijn eigen prakkie mocht eten. De wolken zakten steeds verder omlaag.

-          Vrijdag lagen de wolken nog steeds laag. Na 26 km in Oloron. In dit drukke stadje was een klim van meer de 13% omhoog en omlaag. U raadt het al….gelopen. Ze hebben in dat stadje de Kathedraal bekeken en een stempel gescoord. Ze kwamen erachter dat Idi haar kilometer kapot was, gelukkig heeft Koos er ook één. Vandaag besloten om de korte route over de Pyreneeen te nemen, dit scheelt twee dagen.

-          Zaterdag slecht geslapen door een stromende rivier. Ze kwamen een jong stel tegen die ze onderweg al een keer hadden gezien. Een berg van 5 km klimmen stond op het programma, 500 meter omhoog! Die heette D’Osquich. Na 1 km stonden ze uit te blazen toen ze werden ingehaald door racefietsers. Één van de racefietsers maakte vol bewondering een foto van hen. De racefietsers met de dunne bandjes en zonder bepakking hadden het ook zeer moeilijk. Kilometer voor kilometer gingen ze verder. Bovenop een prachtig uitzicht. In de afdaling zagen ze dat het jonge stel een lekke band had. Gestopt en gekeken of ze konden helpen en of ze misschien een reserveband nodig hadden… Koos even geholpen en vervolgens weer verder gefietst. ’s Avonds aangekomen in Jean Pied de Port. Je komt dit dorp binnen door de poort en daar gepraat met een paar Nederlandse dames. Vervolgens op zoek naar een stempel en op naar de camping. Interessant gesprek gehad  met buurman Jan. Idi kreeg een berichtje van een goede vriendin die zwanger was van een dochtertje. Die ochtend was ze eindelijk geboren!

-          Zondag heeft het ’s nachts heel hard geregend en geonweerd. Om 8.30 vertrokken ze van de camping, klimmen klimmen klimmen. Na 2 km over de grens Fr-Sp waren ze op de 2000 km. Verder die dag klimmen, klimmen, stoppen, broodje eten, klimmen, drinken. Onderweg een jonge knul ontmoet die zonder water zat. Hij wist niet dat het nog 12 km was….. Water gedeeld met deze jongen, zodat hij niet uit de rivier hoefde te drinken. Idi fietste vervolgens een stuk lichter, zit dat tussen je oren? Om 14.00 uur waren ze op de top in de wolken, heel koud. Laatste stukje lopend naar boven, vervolgens weer naar beneden. Stom… portemonnee boven laten liggen. Gelukkig waren er oplettende mensen die dat in de gaten hadden. Weer op de fiets gestapt en op weg naar Ronceval. Op de camping gaan ze op de aangewezen plek (volgens hen) staan. De tent was neergezet en het regende inmiddels. Koos keek nog even goed naar de plattegrond en toen bleek dat ze helemaal op de verkeerde plek stonden. Ze stonden op de zwemweide J Er toch maar voor gekozen om te blijven staan, het regende toch. Die avond werden ze nog uitgenodigd door een Nederlands gezin voor een koud biertje, maar deze sloegen ze af. Ze waren na deze dag zo koud en moe, dat ze heel snel naar bed zijn gegaan.

-          Bedankt voor alle support! Vooral blijven doen. Ze genieten er heel erg van.

Na nog wat extra tegenslag met niet-passende onderdelen en een spoedzending van de vakantiefietser (dank voor de service!) zijn Koos en Idi vandaag eindelijk weer op de fiets gestapt. Op naar de volgende bedevaartsplaats: Santiago de Compostella!

Vandaag een korte route om het fietsen weer in de benen te krijgen. Van een week stilstand word je stram!

Week 4 (22-7 tot 29-7)

-          Maandag vertrokken ze op tijd. Via sms vernamen ze dat er bosbranden waren, maar voor hen was op dat moment nog niet bekend waar. Idi was gelijk onrustig. Ze reden langs een kerncentrale met witte rook (niets aan de hand) en zwarte rook (oeh… Stress alom). Zware ochtend, 84 km, 3x gelopen, heel erg warm, bij een tabakszaak stokbrood gekocht, veel klimmen. Tussen de middag een uur extra gerust. Om 14.30 besloten ze vast boodschappen te doen bij een hypermacrhee, lekker koel! Terwijl ze de fietsen parkeerden kwamen Jos en Simone van der Meer de parkeerplaats op rijden. De eerste Veenders die ze tegenkwamen. Even gekletst. Na de boodschappen overwogen ze om spullen mee te geven of op dezelfde camping te gaan staan. Ze hadden echter nog maar 52 km gehad, dus besloten ze om toch maar door te gaan. Om 18.00 uur waren ze uiteindelijk op de camping.

-          Dinsdagochtend vertrokken ze bij nader inzien iets te laat. De dag was zwaarder dan verwacht. Eerste stuk redelijk vlak, op een heel stil pad. Koos werd bijna voor zijn sokken gereden door een auto die te veel op hen letten en vervolgens niet registreerde dat een tractor hem tegemoet kwam. Om 13.00 uur, na de lunch, weer snel doorgereden, op weg naar de fietsenmaker. Ze kwamen een heel mooi Mariabeeld tegen, midden op een kruispunt. Onderweg stonden er veel sproei-installaties aan, douchebeurten te over. Ook zagen ze een hele mooie watertoren, met twee enorme pelgrims erop. Helaas nog even de weg kwijt. Om 17.00 uur fietsten ze het dorp in en toen bleek dat de fietsenmaker gestopt was. Er werd hen verteld dat er  9 km verderop nog wel één zat, maar daar hadden ze na de vorige keer niet meer zoveel vertrouwen in (25 km heen en weer gestuurd, zonder resultaat). Bij de camping kregen ze gelijk lekker koude limonade. Ze kregen speciaal een plek niet onder de bomen. Daar vielen namelijk rode besjes uit en die zouden vlekken maken op de tent. De bosbranden waren inmiddels weer onder controle. Dat gaf Idi weer rust. Dinsdagavond sliepen ze in Moubouqet. Woensdagavond hopen ze in Lourdes te zijn, bijna op de helft. Pyreneeën worden iedere dag duidelijker te zien. Spanning neemt toe….

-          Woensdagkwart over 8 op weg, uitgezwaaid door de mevrouw van de camping. Om 12.00 uur een stop om twee repen te eten. Ondertussen kijkend naar een vliegtuig waar mensen uitsprongen met parachute. In een mooi dorp voor de kerk gegeten. Na het eten gingen ze weer verder, maar binnen het uur toch maar weer gestopt. Het was veel te warm. De bankjes zaten niet zo lekker, dus na 30 minuten toch maar de fiets op. Nog maar 15 km naar Lourdes. Mooie afdaling, voor het eerst durft Idi haar fiets een beetje te laten gaan. Resulterend in een  40 a 45 km/u. Hierna nog een hele korte en steile afdaling van 13 %, heel eng. Onderaan kreeg Idi een klapband! Wat een geluk dat dit niet in de afdaling gebeurde. In de schaduw fiets op zijn kop, helaas hetzelfde euvel als eerst. Ventiel uit de band, helaas was dit niet te plakken. Echter de reservebinnenband paste niet, dus toch maar geprobeerd om die andere te plakken, zonder resultaat. Ondertussen was het 38 graden….. Ze dachten dat ze 5 km van de camping waren. Een man op de fiets kwam hen helpen (Engel nummer 1). Hij had geen 28 inch binnenband, maar wel 26. Hij dacht dat dit wel even zou lukken tot ze in Lourdes bij de fietsenmaker waren. Na 100m klapte helaas ook dat band. Die meneer was al weg. Toen wisten ze het even niet meer. Gelukkig kwam er een man met een auto langs en ze vroegen hem om hulp (Engel nummer 2). Hij ging even zijn kinderen onder dak  brengen en dan kwam hij terug. Na 30 minuten was hij er weer en stapte Koos met wiel en al in zijn auto op weg naar de fietsenmaker. Binnen een half uur waren ze weer terug met een hard band! En twee reservebanden. Op naar de camping. Lourdes bereikt!

-          Donderdag eerste rustdag. Koos ging met het krakend wiel van Idi naar de fietsenmaker. Dit was namelijk nog steeds niet verholpen. Fietsenmaker repareerde de fiets en wilde er niets voor hebben. Dat was voor het project! Even een rondje gefietst over de camping. Heel toevallig stonden daar Rene en Ivonne die ze eerder op hun reis al ontmoet hadden. Bij gekletst onder het genot van een Hollands kopje koffie. Vervolgens Lourdes in. Het fietst erg  vreemd zonder bagage. Op de terugweg was er iets raars met het voorwiel. Koos bekeek het en bleek de naafdynamo kapot. Weer naar de fietsenmaker en die kon er niets mee. De volgende fietsenmaker ook niet. In Frankrijk is zo’n naafdynamo en helaas was het ook nog eens een afwijkende wielmaat waardoor een heel nieuw wiel ook geen optie was. Via de oudste zoon in Nederland zo’n naafdynamo geregeld en dit moest vervolgens op de post.  Het werd steeds duidelijker dat ze nog wel een dag of 5/6 extra in Lourdes moesten blijven, wachtend op de naafdynamo. Het einde van de tocht schuift op deze manier ook weer vooruit. Daar zijn ze niet blij mee. Gelukkig wel lekker gegeten en een gezellige avond gehad.

-          Vrijdag begon een beetje verdrietig. Één van de kinderen kwam met het idee om via facebook een oproep te doen aan mensen die toevallig dat weekend op vakantie zouden gaan naar Zuid-Frankrijk. Zij konden dan misschien de naaf meenemen. Dat zou weer een aantal dagen schelen. Helaas geen bekenden die dat weekend zouden vertrekken, dus moest het toch echt met de post worden vervoerd. Idi ging die middag even op het hondje van Rene en Ivonne passen, zodat zij boodschappen konden doen. Er dreigde een onweersbui, maar ze verwachtten dat het wel mee zou vallen. Koos bleef bij hun eigen tent en zou naar Idi gaan als het er toch om ging spannen. Het viel echter niet mee, enorme onweer met grote hagelstenen. Best angstig. Gelukkig was hun eigen tent goed neergezet, waardoor ze geen zwembad in hun tent hadden. Koos was zelfs in de slaaptent gaan zitten, zodat hij nog een extra bescherming boven zich had. Zo groot waren de stenen. Veel mensen hadden een beschadigde auto/caravan/tent. Camping deed opeens herfstig aan.

-          Zaterdag was het slecht weer. Die dag hebben ze gebruikt om lekker te rommelen en Lourdes te bekijken.

-          Zondag gingen ze naar de viering in een grote ondergrondse kerk. Ze hadden spierpijn van het lopen van de dag ervoor. Kaarsjes opgestoken voor mensen thuis. Nu weer lekker weer. Al een aantal dagen horen ze de piepjes van een spelcomputer. Echter er is geen spelcomputer in de buurt. Toch maar even gevraagd wat het dan was. Blijkt het geluid afkomstig te zijn van kikkers die zich onder de heg verstopten.

-          Kortom 25 dagen fietsdagen, eerste bedevaartplaats gehaald. Blijf vooral berichten sturen. Het helpt hen echt om de moed erin te houden. Inmiddels is er ruim €3000,- van de gewenste €10.000,- binnen.