verslag week 9 En nu….. naar huis!

Zondag 26 augustus Batalha Casa Ceedina

Slapen in een echt bed na 56 nachten in tent, op luchtbed en in slaapzak. Het was heerlijk om in Casa Ceedina wakker te worden. Dit keer geen  bakje  met muesli, water en een halve banaan, maar een heerlijk uitgebreid ontbijt buiten op het terras met uitzicht op het zwembad en de bergen. Met gekookt eitje en allerlei andere lekkere dingen! Zoveel lieve zorg om ons heen van Dini (uit Roelofarendsveen) en Cees (uit Rijnsburg) die sinds twee jaar naar Portugal geëmigreerd zijn en daar hun casa Ceedina, bed and breakfast runnen. Hun betrokkenheid voelde als een warm bad en het mogen verblijven in zo’n mooie sfeer- en smaakvolle ambiance, was een schril contrast met ons tentje en het zitten op de grond. Als verrassing kregen wij van Dini beiden een massage, Koos voor zijn benen en ik voor mijn rug. Zo heerlijk was dat, had ik nog nooit eerder gehad. We genoten met volle teugen van alles! De berichtjes/reacties op onze aankomst in Fatima stroomden binnen via mail / sms en zo ook meerdere ingevulde online sponsorformulieren. Wie weet komen we nog aardig in de buurt van onze doelstelling, dat zou heel mooi zijn! Die middag fietsten we zonder bepakking ( beetje eng in het begin) naar Batalha, een mooi plaatsje vlakbij casa Ceedina en bekeken daar de Dominicaanse abdij Santa Maria da Vitoria, die op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Bij terugkomst even gezwommen en na eten met Dini, Cees en de andere gasten gezellige gesprekken gevoerd tot het tijd was om naar bed te gaan.

Maandag 27 augustus (verjaardag Sjoerd, onze oudste zoon)

Na een felicitatie sms naar Amsterdam en een heerlijk ontbijt gingen we op de fiets naar de stad Leiria, om materiaal te kopen waar we de fietsen in konden pakken, om ze te beschermen tijdens de vliegreis en om op het station te informeren, hoe laat we dinsdag met de trein naar Porto konden reizen. We hadden onze kilometers gehaald en konden naar huis! Maar helaas bleek dat met de trein reizen van daaruit geen mogelijkheid was. We moesten daarvoor eerst 50 km fietsen, naar Pombal. Daar was een treinen knooppunt en daar konden we richting Porto. Wij blij dat we die informatie alvast hadden, want dinsdagmorgen had ‘t wel een koude douche geweest als we er gestaan hadden! We zochten een soort GAMMA en een vriendelijke portugese mevrouw liep bijna een kilometer met ons mee, om te wijzen waar we precies linksaf moesten slaan. Zo lief! We kochten we de spullen en fietsten terug. Cees had de plaatselijke krant benaderd om een gesprekje te voeren met ons en ook wilden ze foto”s maken. Wij even gezwommen en kregen toen de massages, wat een verwennerij, heerlijk was dat. Daarna tijd om dagboek te schrijven, de fietstassen weer in te pakken en op tijd naar bed te gaan.

Dinsdag 28 augustus, dag van vertrek uit de Casa Ceedina van Dini en Cees,  http://www.bedandbreakfast-casaceedina.com/Nederlands/index.php

De slaap was wat minder geweest, want de spanning liep op, er moest veel gebeuren die dag dus op tijd eruit. Eerst nog snel twee jarigen een sms gestuurd en aan de slag. Alles weer op de fietsen gebonden, tussendoor waren er nog twee gasten van de casa die ons kwamen sponsoren, een heerlijk ontbijt genuttigd, onze tickets in de pocket om  woensdagmorgen om 6.50 u. naar Eindhoven te vliegen. De rekening betalen, waarbij we ook van Cees en Dini nog een flinke sponsorbijdrage kregen voor ons project. Vervolgens afscheid nemen, een fotosessie waarbij ook gasten van de casa ons op de kiek zetten. Toen op weg, met als einddoel van die dag, het vliegveld van Porto! We fietsten via Leiria naar Pombal langs een drukke weg. Concentratie was het belangrijkste en na twee uur fietsen waren we zo goed opgeschoten, dat we wel de weg binnendoor konden nemen. Die was wel meer klimmen en dalen, maar minder druk. Konden we ook nog gewoon om ons heen kijken. Om half een waren we op het station en toen bleek, dat we niet met onze volgepakte fietsen in de trein mochten, die rechtstreeks naar Porto ging. We moesten met drie regionale treinen! Dat was een tegenvaller…. maar oke! Eerste trein gingen we net halen, de tweede moesten we een perron op met een trap met 30 treden en onze fietsen pasten niet in de lift. Wij al beetje nerveus, want we hadden nog maar 4 minuten. Een portugese man zei dat er geen andere mogelijkheid was. Hij pakte de achterkant van mijn fiets en hielp duwen, zo ook een andere man die Koos hielp, ook nog de trein in. Zo geweldig die mensen/engelen! In Porto moesten we weer op pad. Eerst de stad uit en toen op weg naar vliegveld, dat was nog 15 km verder. Veel zoeken want steeds kwamen we uit op een weg waar fietsers niet mochten rijden. Uiteindelijk waren we iets voor achten op het vliegveld! Eindelijk kon ik een beetje ontspannen, nu kon er weinig meer misgaan in mijn optiek. Er moest nog wel veel gebeuren, maar we waren in ieder geval op de plek! De inhoud van de fietstassen moest gecomprimeerd worden tot twee pakketten die uiteindelijk maar 20 kilo mochten wegen en twee tassen handbagage van 10 kilo. Daar hadden we wel even werk aan. Van alles werd weggegooid en toen dat uiteindelijk klaar was moesten de fietsen nog vliegklaar gemaakt worden. Zadels losgeschroefd en vast gezet met tyrips aan het frame vast, banden leeg, stuur dwars, trappers binnenste buiten enz. en dan inpakken in het materiaal dat we dinsdag hadden gekocht. Koos had daar de hele dag mee achterop gefietst. ‘t Leek wel of hij ging verhuizen! Om twee uur in de nacht waren we daarmee klaar. Onderhand werd het op de airport steeds onrustiger en bij navraag bleek, dat er om 4 uur een voetbalclub van Braga zou landen die een belangrijke wedstrijd gewonnen had. Er kwamen steeds meer supporters en hun liederen klonken steeds harder. Het was een dolle boel en even slapen was er niet meer bij! Iets na vijven ingecheckt en toen naar de gate!

Woensdag 29 augustus.

Het toestel was helemaal vol en omdat Portugal Greenwich time heeft, duurde de vlucht maar ruim twee uur, dus om iets over tien landden we op Eindhoven. Veilig terug in Nederland! Snel de tassen van de band en naar de fietsen. Daar wachten ons een teleurstelling. Het tasje met gereedschap, om de fietsen weer in oorspronkelijke staat te brengen, was van de fiets van Koos af. Er zat grote een snee net onder het zadel en het tasje was weg! Wij denken/weten (bijna) zeker dat het er niet afgevallen kan zijn, want de bevestiging was heel sterk. Toen op zoek naar gereedschap, want we moesten nog naar huis fietsen in twee dagen! Een en ander geleend van grondpersoneel, maar zij hadden niet alles en Koos zijn stuur konden we niet vast krijgen. Op advies van hen, gingen we de vermissing aangeven bij de marechaussee. Dat kostten ons twee uur en toen op naar de parkeerplaats om iemand te vinden, waarvan we een imbus sleutel konden lenen met de maat van ‘t stuur Uiteindelijk een bouwplaats op en ja hoor, toen kon ook Koos weer sturen! Volgende actie was een fietsenwinkel zoeken om die (vermiste/gestolen?) spullen weer te kopen, want we hadden niets meer, konden geen band meer plakken. Daarna konden we eindelijk op weg, richting naar huis, zoekend naar een tankstation voor brandstof (mag niet mee in het vliegtuig) om weer te kunnen koken en naar een camping om te slapen. Tent gezet, douchen, eten en die nacht heerlijk geslapen.

donderdag 30 augustus

Volgende morgen uitgenodigd door medekampeerders voor de koffie en na een gezellig gesprek weer op weg, in ons platte Nederland. Grootste deel van de dag mooi weer. Begin van de avond op de camping in Elst, hadden we net onze tent staan en op weg naar een restaurant (laatste avond) kwamen er forse regen- en onweersbuien. Wij heerlijk gegeten en geslapen.

Vrijdag 31 augustus

Het regende dat het goot en het waaide superhard, maar ’t kon ons niet deren, we gingen naar HUIS met de regenpakken aan! Na betalen en kort gesprek met de campingeigenaar die, toen hij van ons project hoorde, meteen het net door ons betaalde geld teruggaf voor het project. Zo lief! We fietsten door de gietende regen en wilden in de buurt van Zeist graag een kopje koffie drinken Kleddernat vroegen we op de drempel of zulke natte mensen/klanten naar binnen mochten. Nu, dat was niet het geval, we moesten maar een plekje zoeken buiten op het terras onder een parasol! Nou,… dat was niet moeilijk, daar was plaats genoeg, er zat niemand. Achteraf denk ik ietwat verbijsterd, dat we door hadden moeten fietsen, maar we hadden waarschijnlijk wel erge trek in een bakkie koffie! Na de middag begon het droger te worden en toen we na Utrecht de polders in moesten was er alleen nog maar die harde wind! We hadden echt alle soorten nederlands weer op die dag! Om niet voor de afgesproken tijd thuis aan te komen, dronken we nog ergens een kopje koffie (ja ja daar mochten we erin), ’t was al droog! Toen op voor de laatste kilometers, steeds op de klok kijkend, want we fietsten harder dan we dachten. Het laatste hobbeltje/drempeltje (de Veilingbrug) en toen mochten we los, op naar Zuideinde  80! Bijna bij huis kwam opeens een grote stoet mensen midden op de weg staan die ons opwachten en ze stonden allemaal te applaudisseren. Wat er dan door je heen gaat, is met geen pen te beschrijven. Blij, dankbaar, huilen, voldaan, moe, veilig en ga zo maar even door. Ik deed een stil gebed,  een dankgebed aan God, dank dat het gelukt was, dat we er allemaal nog zijn, dank voor alle steun en kracht en voor onze veilige thuiskomst! Toen mochten/konden we eindelijk onze kinderen en alle mensen die ons dierbaar zijn weer in de armen sluiten, iets waar ik dikwijls zo naar verlangd had onderweg! Toen was het feest!

Het doel is gehaald, het is volbracht! Wij zijn  precies twee maanden onderweg geweest, hebben 59 van de 62 nachten in ons tentje geslapen en de drie bedevaartplaatsen, Lourdes in Frankrijk, Santiago de Compostella in Spanje en Fatima in Portugal bezocht.

We hebben 3817 km op de teller staan en …… er kan nog steeds gesponsord worden! !

De financiële teller van het project staat nu op circa 7.000 euro. Het doel is 10.000 dus we zijn goed op weg. Alle euro’s zijn welkom en…..er kan nog steeds gesponsord worden. Dat kan online, ga daarvoor naar www.wijfietsenvoorghana.nl en vul het online formulier in.

Of

Maak uw sponsorbijdrage over naar de Evenementen rekening van de Franciscusparochie, rekeningnummer 116496835 onder vermelding van ‘Fietsen naar Fatima’. Graag met vermelding van uw naam en adres!

Of

Doe uw sponsorbijdrage in een envelop en stuur het naar :

Project Fietsen voor Ghana

p/a Idi en Koos van der Meer

Zuideinde 80

2371 BX Roelofarendsveen

Heeft u vragen over het project of anders, dan kunt u mij mobiel bereiken onder nummer 06-40278535.

Veel dank voor de  steun die wij onderweg mochten ontvangen, uw gebeden, de smsjes, mailtjes,  telefoontjes, berichtjes en de sponsoring! Zij waren ons tot steun en hebben ons heel goed geholpen!

Wij houden u op de hoogte ven de ontwikkelingen!

Hartelijke groet,

Idi en Koos van der Meer

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.

1 Reactie op verslag week 9 En nu….. naar huis!

  1. hallo Idi en Koos van de Meer wij hebben het verhaal gelezen en vonden het heel indrukwekkend maar wij hadden ook al heel veel gehoord van jullie op de camping vresselsbos wij wensen dat de klas er spoedig komt dank zij jullie
    vr. gr. Henny en Liny Busschers uit Goor

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>